اساسینز کرید شدوز در برابر گوست آو سوشیما؛ کدام بهتر است؟ - کیوسک خبری آشنا

این موضوع خودش نشان می دهد که شدوز، آخرین قسمت از مجموعه طولانی شرکت یوبیسافت (Ubisoft) تا چه مقدار خوب است که می تواند واقعاً شانه به شانه گوست آو سوشیما رقابت کند. در واقع شدوز یک رقیب جدی محسوب می گردد، اما بیایید دسته به دسته آنالیز کنیم و ببینیم کدام بازی واقعاً فزونی دارد.

خواندنی ها

نقد و آنالیز بازی Assassins Creed Shadows؛ دوگانگی سنت و نوآوری

دنیای بازی

با اینکه در نگاه اول ممکن است محیط های این دو بازی مشابه به نظر برسند، اما تفاوت های اساسی بین دنیای آن ها وجود دارد و مهم ترین تفاوت، مقدار نقشه بازی است. گوست آو سوشیما تنها در جزیره ای به نام سوشیما جریان و چیزی حدود 11 مایل مربع منطقه قابل اکتشاف در نقشه خود دارد. در مقابل، نقشه شدوز دست کم حدود 31 مایل مربع وسعت دارد که آن را به مراتب بزرگ تر از سوشیما می کند، هرچند هنوز به بزرگی برخی قسمت های اخیر سری مثل اودیسه با 80 مایل مربع یا والهالا با 59 مایل مربع وسعت نیست.

البته نقشه بزرگ تر همواره به معنای نقشه بهتر نیست. شدوز دنیای بسیار وسیعی دارد، اما چیزی که آن را خاص می کند، سطح بالای جزئیات در محیط هاست. هر جا که نگاه می کنید، جزئیات ریزی وجود دارد؛ حیوانات وحشی ای که در حال دویدن اند، ماهی هایی که از بند آویزان شده اند و در باد می رقصند، یا وسایل خانه با طرح های کنده کاری شده، باعث می گردد احساس کنید واقعاً به ژاپن قرن شانزدهمی قدم گذاشته اید، چیزی که از تصویر نسبتاً فانتزی گوست آو سوشیما از ژاپن قرن سیزدهم واقعی تر به نظر می رسد. این تجربه به طرز محسوسی حس سفر در زمان را منتقل می کند و حتی گشت وگذار در محیط بدون هدف خاص یا رابط کاربری هم مجذوب نماینده تر از برخی مأموریت های بازی است.

دنیای سوشیما به این مقدار متراکم، پرجزئیات یا از نظر جغرافیایی متنوع نیست. فضای آن خلوت تر است اما این نکته لزوماً منفی نیست. تصویر خاصی که از جزیره سوشیما ارائه می گردد، واقعاً دیدنی است و تماشای جین ساکای (Jin Sakai) در حالی که از میان مزارع گندم با اسب عبور می کند، هیچ وقت تکراری نمی گردد. در حالی که شدوز گاهی به ندرت به خاطر وسعت و تنوعش کمی طاقت فرسا و حتی خسته نماینده به نظر می رسد، سوشیما فشرده تر و ناب تر است. نقشه کوچک تر و محدودتر بازی در جریان روایت داستانی به نفع آن تمام می گردد، چون بازپس گیری تدریجی جزیره از مغول ها راحت تر قابل تصور و پیگیری است تا روایت بزرگ تر شدوز. هر دو دنیا به نوبه خود خارق العاده هستند؛ شدوز از نظر دقت و وسعت شگفت انگیز است و سوشیما از نظر زیبایی و برانگیختن احساسات. در این بخش، پیروزی با گوست آو سوشیما است.

گرافیک

این بخش هم بسیار رقابتی است. مجذوب نمایندهیت بصری یک بازی تا حد زیادی به سلیقه فردی بستگی دارد، به خصوص وقتی هر دو بازی به شکلی حیرت انگیز زیبا هستند. نکته مهم اینجاست که با وجود اینکه گوست آو سوشیما در سال 2020 منتشر شد و زمان زیادی از انتشارش نمی گذرد، اما همچنان یک بازی نسل قبلی به شمار میرود. با این حال، نیازی به تخفیف یا ارفاق نیست زیرا حتی همین حالا هم سوشیما خیره نماینده است. استودیوی ساکر پانچ (Sucker Punch) از افکت های ذرات معلق به برترین شکل ممکن استفاده نموده؛ برگ های در حال وزش، باران های شدید و ذرات آتش، همه و همه به غنی تر شدن اتمسفر بازی یاری می نمایند. در کل، فضای سوشیما بیشتر حالت نقاشی وار و احساسی دارد تا واقعی. حتی وقتی برخی عناصر گرافیکی مانند برخی بافت ها از نظر فنی ضعیف تر هستند، باز هم کارگردانی هنری بازی بر این ضعف ها غلبه می کند و آن را جبران می کند.

در مقابل، شدوز چندان شاعرانه یا احساسی نیست، اما یک حس گردشگری و واقع گرایی درخشان در منظره ها آن وجود دارد. نقاط دیدنی و منظره ها بی شماری که در بازی وجود دارند، فقط زیبا نیستند، بلکه واقعی به نظر می رسند. چیزی که در چنین بازی ای به راحتی ممکن است نادیده گرفته گردد، این است که چطور محیط های بازی حس طبیعی و زنده بودن دارند، در حالی که بیشتر بازی های دنیا باز چنین ویژگی ای ندارند و نسبت به ژاپن بازنمایی شده در شدوز، مصنوعی تر و ساختگی تر به نظر می رسند.

در حالی که هر دو بازی از بسیاری جهات فوق العاده به نظر می رسند، مدل های شخصیت ها و انیمیشن ها در Shadows کمی خشک تر به نظر می رسند، مخصوصاً وقتی در میان پرده ها دهانشان را حرکت می دهند. نائوئه و یاسوکه ظاهر خوبی دارند و تکنولوژی مو واقعاً تأثیرگذار است، اما شخصیت های بازی گوست آو سوشیما از نظر طراحی و انیمیشن، کمی پویاتر و طبیعی تر به نظر می رسند. رقابت نزدیک است، اما در این بخش، گوست آو سوشیما برنده است.

مبارزه

اینجا هم الگوی آشنایی دیده می گردد. سیستم مبارزه در شدوز پیچیده تر و گسترده تر است و امکانات شخصی سازی بیشتری برای دو شخصیت اصلی بازی دارد، در حالی که مبارزات در سوشیما ساختار ساده تری دارد. هرچند این به معنای ساده بودن نبردها نیست. هر دو بازی تمرکز اصلی شان روی نبردهای تن به تن است و مقداری مبارزات از راه دور هم در آن ها وجود دارد، اما مسئله اصلی این است: کدام بازی مبارزات لذت بخش تری دارد؟

مجموعه اساسینز کرید سال هاست که مشغول توسعه و بهینه سازی سیستم مبارزات تن به تن خود است و مبارزات در شدوز برترین نمونه تا به امروز محسوب می گردد. تمام سلاح ها حس سنگینی و قدرت خاص خودشان را دارند و کار با آن ها لذت بخش است و مهم تر از همه، هر دو شخصیت یعنی نائوئه و یاسوکه، در نبردها حس خوبی به بازیکن منتقل می نمایند. بیشتر بازیکنان به طور طبیعی به یکی از این دو شخصیت بیشتر گرایش پیدا می نمایند، اما چه در حال کوبیدن دشمنان به زمین در قلعه اوساکا با یاسوکه باشید و چه در حال از پا درآوردن دشمنان با سرعت و ظرافت نائوئه، مبارزه در این بازی یکی از نقاط قوت اصلی آن است.

مبارزات در سوشیما کند نیست، اما نسبت به شدوز حساب شده تر است. تمرکز روی نبردهای یک به یک و دوربین سینمایی باعث شده که درگیری ها حس نزدیک تر و دراماتیک تری داشته باشند. برخی نبردهای تن به تن در اواخر بازی شبیه به بازی هایی مثل Soulcalibur یا Bushido Blade هستند. هر دو بازی قابلیت پری کردن را دارند، اما در سوشیما حس رضایت بخش تری دارد و این احتمالاً به خاطر ریتم دقیق تر و طراحی حساب شده تر مبارزات است. سوشیما بعلاوه یک حالت چندنفره هم دارد که کیفیتش بسیار بالاتر از حد انتظار است، اما سیستم مبارزه در روبروه با موج عظیمی از دشمنان، به آن روانی و نرمی شدوز نیست.

با اینکه سیستم های مبارزه در هر دو بازی عالی و متوازن طراحی شده اند، برخورد با دشمنان در سوشیما تأثیرگذارتر به نظر می رسد. به لطف قابلیتی به نام Showdown که یادآور فیلم های آکیرا کوروساوا (Akira Kurosawa) است؛ جایی که بازیکن وارد یک دوئل می گردد، حتی ساده ترین درگیری ها هم می توانند به صحنه ای پرتنش و هیجان انگیز تبدیل شوند و حتی ضعیف ترین دشمنان هم ممکن است تهدیدی جدی محسوب شوند. به همین علت، در این بخش هم گوست آو سوشیما برنده است.

مخفی کاری

اینجاست که رقابت واقعاً مجذوب نماینده می گردد. پیش از آنکه به سیستم مخفی کاری در شدوز بپردازیم، بیایید نگاهی به عملکرد گوست آو سوشیما در این بخش داشته باشیم. سبک مبارزه روح یا گوست که عنوان بازی هم از آن گرفته شده، هم در گیم پلی و هم در داستان نقش مهمی دارد. استفاده از دارت سمی، بمب های دودزا و حرکات پنهانی برای نابود کردن کل یک اردوگاه بدون حتی از دست دادن یک ذره از سلامتی، بسیار لذت بخش است. مخفی کاری در سراسر بازی یک راه حل کاملاً قابل قبول و مجذوب نماینده به شمار میرود، اما آیا به مقدار مبارزه هیجان انگیز است؟ نه واقعاً. می توان گفت که مخفی کاری نقش مکملی برای مبارزات را دارد و لایه ای از تنوع به گیم پلی مبارزات اضافه می کند.

تعجب آور نیست که مخفی کاری در شدوز درخشان است. مهم ترین تفاوت آن با نسخه های پیشین اساسینز کرید در هوش مصنوعی دشمنان است؛ حالا آن ها نسبت به صدا، نور و سایه واکنش بسیار بهتری نشان می دهند. این بار حس می کنید که واقعاً هوشیار هستند. همه ما با احساس انجام یک ترور مخفیانه در اساسینز کرید آشنا هستیم، اما چیزی که شدوز را از بازی های پیشین متمایز می کند، طراحی مراحل است. قلعه ها طراحی فوق العاده ای دارند و محیط ها به گونه ای چیده شده اند که همواره راه های مختلفی برای استفاده هوشمندانه از محیط اطراف پیش روی بازیکن قرار می گیرد. مهم ترین مزیت شدوز نسبت به سوشیما، توانایی بی وقفه در جابه جایی بین مخفی کاری و مبارزه است. سوشیما هم در این زمینه کوشش شایسته ای نموده اما در نهایت، این شدوز است که بی سروصدا پیروز می گردد.

جابجایی و حرکت

یکی از کلیدهای موفقیت در بازی های دنیا باز و مخفی کاری، این است که حرکت در محیط روان، جوابگو و لذت بخش باشد و هر دو بازی این هدف را به روش خود محقق نموده اند. پارکور، ستون فقرات گیم پلی کلاسیک اساسینز کرید است و شدوز به عنوان جدیدترین قسمت، از سال ها بهینه سازی بهره می برد. همان طور که انتظار می رفت، پارکور در شدوز عالی ست. البته حرکات یاسوکه در مخفی کاری و جست وخیز کمی دست وپاگیر است که در نوع خود بامزه هم هست. با نائوئه چه مشغول بالا رفتن از ساختمان ها و چه از درختان جنگلی باشید، جابه جایی در محیط های شدوز اغلب مواقع بسیار روان و دلپذیر است.

خواندنی ها

ببینید؛ پارکور Assassins Creed Shadows شگفت انگیز است

دویدن و حرکت در گوست آو سوشیما هم به طور کلی حس خوبی دارد، اما از نظر پیچیدگی و زیبایی بصری، به مقدار سیستم کلاسیک حرکت در اساسینز کرید مجذوب نماینده نیست. تنها مزیتی که گوست آو سوشیما نسبت به شدوز دارد، اسب سواری است که یکی از برترین بخش های بازی محسوب می گردد. با این حال، در مجموع، جابه جایی در شدوز فزونی دارد.

شخصیت ها

در هر دو بازی، پرداخت شخصیت ها با دقت و پیچیدگی خوبی همراه است. جین، نائوئه و یاسوکه هر سه مسیرهای شخصیتی مجذوب نمایندهی دارند که هرکدام پیغام های متفاوتی را در دل خود جای داده اند. داستان نائوئه و یاسوکه به شکل عمیقی با نبرد همیشگی اساسین ها و تمپلارها گره می خورد و خط داستانی اصلی، همان داستان قابل قبول و همیشگی مجموعه است. اما چیزی که این دو شخصیت را به چهره هایی تأثیرگذار تبدیل می کند، سفرهای درونی و شخصی شان است. هر دو درگیر خشم و انتقام هستند و در نهایت با انتخابی سخت روبرو می شوند: اینکه چگونه می خواهند شخصیت خود را از نو تعریف نمایند.

بازپس گیری هویت به وسیله یاسوکه و کوشش نائوئه برای بخشش و یافتن معنا در خاطرات پراکنده ای که از والدینش مانده، داستان آن ها را قوی و احساسی می کند. شخصیت های آن ها چندلایه و باورپذیر هستند که بخش بزرگی از آن را مدیون بازی بسیار خوب بازیگران اصلی هستند. بعلاوه تعاملاتشان با یاران و همراهانی که در طول بازی پیدا می نمایند، جنبه های بیشتری از درونشان را آشکار می کند. هر یک از آن ها به شیوه ای متفاوت با غم و اندوه روبه رو می شوند و در مسیر خون و مبارزه، خود واقعیشان را بیشتر می شناسند.

از طرف دیگر، جین نیز در مسیر رشد و بلوغ شخصی قرار گرفته است؛ او درگیر سوگ از دست دادن عزیزانش است و برای مردمش و آنچه باور دارند می جنگد. کشمکش درونی جین میان نبرد با افتخار، همچون یک سامورایی و نبرد در سایه و بی افتخار، همچون شبح، نیروی محرک اصلی شخصیت اوست. هر سه شخصیت به یادماندنی و خوب پرداخت شده اند، اما نکته ای که باعث فزونی در این بخش می گردد، این است که نائوئه و یاسوکه به عنوان شخصیت هایی انسانی تر به تصویر کشیده شده اند و همذات پنداری با آن ها در برخی لحظات بیشتر احساس می گردد.

داستان

قدرت روایت در گوست آو سوشیما در پرداخت به دغدغه های فلسفی آن نهفته است؛ جایی که جین بنیان های هویتش را زیر سؤال می برد و باید تصمیم بگیرد که آیا تبدیل شدن به شبح یک ضرورت ناپسند است یا نه. برخلاف بسیاری از بازی ها، نبرد خاتمهی بازی نقطه اوج معناداری برای تمام اتفاقاتی است که تا آن لحظه در داستان اتفاق افتاده اند. این بازی از نظر لحن و کیفیت داستان گویی تا خاتمه پایدار مانده و با وجود وسعت و طولانی بودنش، همچنان شخصی و عمیق باقی می ماند.

شدوز نیز به موضوعات مشابهی اما در مقیاسی گسترده تر با محتوای بیشتر، شخصیت های متنوع تر و تحولات داستانی زیاد می پردازد. در طول کمپین، لحظات دراماتیک و گیرایی وجود دارد، اما حجم بالای داستان های فرعی و تعاملات کوچک گاهی روند بازی را کند می کند. عامل معین نماینده این است که داستان گوست آو سوشیما تأثیرگذارتر و ماندگارتر است. ممکن است شدوز از نظر سینمایی قوی تر و از نظر کارگردانی میان پرده ها بهتر عمل نموده باشد، اما عمق داستان جین باعث می گردد که بیشتر در فکر بماند. البته می توان گفت که به نظر می رسد مسیر نائوئه و یاسوکه با توجه به خاتمه بندی های اصلی بازی هنوز به طور کامل به خاتمه نرسیده اما در حال حاضر، امتیاز این بخش نیز به گوست آو سوشیما تعلق می گیرد.

جمع بندی

پس از مقایسه اساسین کرید شدوز و گوست آو سوشیما، نکته ای که روشن می گردد این است که هر دو بازی فوق العاده هستند و هرکدام برای نوع خاصی از مخاطب طراحی شده اند. گوست آو سوشیما مانند بسیاری از آثار انحصاری پلی استیشن، تمرکز زیادی روی روایت داستان دارد و از نظر بصری نیز با سبک خاص و هنری خود خودنمایی می کند. شدوز هم در هسته خود داستانی تأثیرگذار دارد، اما از درس های تعاملی درباره تاریخ ژاپن گرفته تا امکان ساخت پایگاه شخصی با قابلیت های بی نهایت برای شخصی سازی، تجربه ای گسترده تر و چندوجهی تر ارائه می دهد.

از نظر امکانات و تنوع محتوا، شدوز با اختلاف زیاد بازی کامل تری است حتی اگر حالت چندنفره گوست آو سوشیما را هم در نظر بگیریم. اما در مجموع، گوست آو سوشیما اثری ماندگارتر از خود به جا می گذارد؛ به خصوص با داستانی درخشان و تصویری شاعرانه از ژاپن که فکر بازیکن را تسخیر می کند. داستان جین مانند یک حماسه قدرتمند عمل می کند و همین ویژگی باعث می گردد در این نبرد، گوست آو سوشیما پیروز باشد.

منبع: Den of Geek