خبرنگاران امیرالمؤمنین(ع) امام انسانیت - کیوسک خبری آشنا

سید ابوالحسن نواب رییس دانشگاه ادیان و مذاهب، دوشنبه 13 اردیبهشت در یادداشتی در روزنامه ایران نوشت: وقتی مالک اشتر مأمور امیرالمؤمنین(ع) در مصـر شـد، امیرالمؤمنین(ع) به وی فرمودند: ای مالک، مردمی که در مصر هستند، یا هم دین تو هستند یا همزاد تو در خلقت هستند.

یعنی حتی اگر مسلمان و هم دین تو نباشند، انسان هستند؛ باید رعایت آنان را کرد. یا در جای دیگری فرمودند: اگر از پای یک زن یهودی خلخال به ظلم و جنایت در بیاورند، انسان خوب است تا از این غصه بمیرد. این سخنان نماد آن است که حضرت علی(ع) امام عدالت هستند.

به همین دلیل بعد از 14 قرن از شهادت ایشان بهترین کتاب درباره امام اول شیعیان را مسیحی ها می نویسند. جورج جرداق، کتابی به نام الامام علی صوت العداله الانسانیه می نویسد درباره اینکه امیرالمؤمنین، صدای عدالت انسانیت است. یعنی پس از 14 قرن پاسداشت آن نگاه بلند و انسانی امیرالمؤمنین(ع) را حفظ نموده اند و امیرالمؤمنین امام بشریت است. از ابتدا تا انتهای نهج البلاغه، فریاد امام علی(ع)، فریاد عدالت و حق طلبی و دفاع از حقوق انسان ها است.

امیرالمؤمنین در طول حکومت کوتاه 5 ساله اش نامه های زیادی به کارگزارانش نوشت و در این نامه ها بر رسیدگی به محرومان، ظلم نکردن، جدایی از اشرافیت و درهم نیامیختن با زورمندان و قدرتمندان و حیله گران تأکید داشت. به حکام می گفت: شما نباید از مردم فاصله بگیرید. شما نباید سر سفره های رنگین بنشینید. شما نباید از پاسخگویی به محرومان طفره بروید؛ بلکه باید غمخوار محرومان باشید. این حکومت و این پست و این مقام، بر شما یک طعمه نیست؛ وسیله ای است برای خدمت کردن و نه وسیله ای برای زراندوزی و مال اندوزی و قدرت طلبی و تجاوز به حقوق انسان ها.

امیرالمؤمنین(ع) در زمانی که حکومت ظاهری نداشت، از نصیحت به کارگزاران و حاکمان وقت هیچ کوتاهی نمی کرد و در دفاع از نظم و انضباط ظاهری حکومت، کوتاه نیامد؛ حتی آنگاه که شورشیان می خواستند عثمان، خلیفه مسلمین را بکشند، فرزندان خود را برای دفاع از وی فرستاد و در مشورت دادن به خلیفه اول و دوم هم هیچ کوتاهی نکرد. اگرچه حکومت، حق او بود ولی اکنون که دیگران آن حکومت را گرفته بودند، با انتقام جویی و حرکت های ایذایی و غیرمنطقی نظم جامعه اسلامی را بر هم نزد.

امیرالمؤمنین(ع) امام عقلانیت، منطق و نظم بود. امیرالمؤمنین(ع) نظم جامعه را حفظ کرد و در نهایت هم که حکومت را بر اثر اصرار مردم پذیرفت، فرمود: اگر خواست شما نبود، من افسار این شتر را بر گردنش می انداختم.

امیرالمؤمنین(ع) یک لحظه از کار و کوشش در زندگی شخصی فروگذار نکرد حتی امروز پس از 1400 سال به مدینه که مشرف می شویم، منطقه ای است به نام آبار علی؛ یعنی چاه هایی که امیرالمؤمنین با دست مبارک خود کنده اند و ایجاد کار و اشتغال نموده اند. امیرالمؤمنین(ع) در ایجاد اشتغال، فعالیت و کوشش، یک لحظه از پا ننشستند.

امام علی(ع) مرد میدان جهاد بود و هر آنگاه که اسلام مورد حمله قرار می گرفت، در کنار رسول الله(ص) مانند یک سرباز فداکار تا سرحد جان از اسلام دفاع می کردند و در جبهه جهاد هم اخلاق و معنویت را فراموش نمی کردند. ایشان در جنگ با عمرو بن عبدود آنگاه که او به صورت امیرالمؤمنین آب دهان انداخت، از روی سینه اش بلند شدند تا کشتن او در آن لحظه، از روی خشم شخصی نباشد و دوباره به میدان برگشتند و در مصاف با او سرش را از تن جدا کردند.

در بازگشت از جنگ صفین نیز وقتی از امام علی(ع) درباره معارف الهی (قضا و قدر) سؤال کردند ایشان با آرامش به سؤال کننده پاسخ داد. سپس دیگران به امیرالمؤمنین گفتند: این چه وقت پاسخ دادن بود؟و ایشان فرمودند: جنگ ما برای بیان حقیقت و معارف الهی است. پس به طور خلاصه می توانیم بگوییم که امام علی(ع)، امام انسانیت، عدالت، اخلاق، کوشش، نظم، فداکاری، جهاد و دفاع از اسلام بود.